O książce: 1964 / Oficjalna część balu maturalnego z przemówieniami i życzeniami skończyła się dawno temu, ale prawdziwa zabawa, przepojony smutkiem pożegnalnych nastrojów, dopiero się zaczynał. Najpierw wzniesiono toasty na jednym, potem na drugim końcu ogromnego stołu, na wpół zaśpiewane piosenki zabrzmiały i ucichły. Dziekan wydziału spojrzał smutno na hałaśliwych studentów. Instytut opuszcza kolejna klasa absolwentów. Wielu z nich odeszło, odkąd został naukowcem. I za każdym razem tak jest... Trochę smutno... Jak zawsze przy takich wieczorach, dużo mówiło się o spotkaniu kilka lat później. Czy oni nie rozumieją, że to tylko słowa? Naiwny, a przez to szczęśliwy. Nigdy się nie spotkają, a nawet jeśli spotka się dwóch lub trzech, nie wszyscy będą ze sobą szczęśliwi. Nie podejrzewają jeszcze, że czas i odmienne zainteresowania ochłodzą ich obecne żarliwe uczucia i rozwiną w innych takie cechy, które będą nie do zniesienia dla ich byłych towarzyszy. Spotkają się i będą zaskoczeni: jak mogli wcześniej nie rozpoznać tych ludzi. Ale mimo to, dobrzy ludzie!